Even zonder gekkigheid

Je wordt langzaam wakker. De zon baant zich een weg waar mogelijk. De dakramen tonen een egale kleur blauw. Het is ochtend. Er gaat geen wekker, want niemand heeft hem gezet. Je kan kijken op de klok, maar je kunt ook niet kijken op de klok. Het boek dat ik nu lees heet ‘Het ware leven, een roman’. Dit is niet het ware leven gaat er vaak door m’n hoofd. Wen er maar niet te veel aan, want straks moet je weer aan de bak. Maar als dit het ware leven niet is, wat is dit dan wel?

De overnachtingen in de natuur zijn vaak prachtig. Uitkijkend over de zee vanaf een berg, aan je voeten een groene weide of een bos. De verdorde cactussen zijn verruild door groen sinds we in Tarifa zijn aangekomen. Na dagen van provisorisch wassen is de douche van de camping het mooiste cadeau dat je je wensen kan.

Op een dag waren we beland in een dorpje aan de kust met veel regen en een mooie harde sideshore wind. De lucht was donkerder dan ooit, maar met deze wind kun je nauwelijks spreken van slecht weer. Ik stap uit en neem een kijkje. Ik schrik van een koe en de koe schrikt van mij. Grote horens op de grote kop van de grote koe. We kijken elkaar aan, maar van veel te dichtbij als je het mij vraagt. Ik wil best van zo dichtbij naar een koe kijken, maar dan met een hek ertussen. De koe overweegt me te laten zien wat horens kunnen aanrichten aan een mensenlijf. Vluchtwegen schieten door m’n hoofd. Een koe aan een totaal verlaten boulevard, dat verwacht je toch niet? En zeker niet met zulke horens. De koe besluit, geheel in mijn voordeel, dat alles de moeite niet is en er is gras om te grazen.

We tuigen op, maar het feest is van korte duur. Donder rommelt dreigend en bliksem voegt de daad bij het woord. Eén van de dingen die je in dit leven zo veel mogelijk dient te vermijden is het hangen aan een vlieger midden op zee tijdens een onweersbui. Snel het water af dus.

Laatst sprak ik met een vriendin over de telefoon. Ze vroeg me: noem eens iets geks dat je tot nu toe hebt meegemaakt. Er liep laatst een koe door het dorp, hoor ik mezelf zeggen. Kom op Julia, denk na, iets opmerkelijks van de afgelopen tijd. Je maakt toch wel dingen mee? Ik doe een tweede poging. We kwamen vast te zitten in de modder en hebben uiteindelijk de camper eruit gekregen door met 5 man te duwen. Maar het was helemaal niet gek dat dat gebeurde na die heftige regenval. Er is weinig gekkigheid eigenlijk. Sommigen zeiden voor vertrek: dit wordt een onvergetelijke en unieke ervaring! Uniek, ja, maar onvergetelijk? Je mag blij zijn als je morgen nog weet wat je gisteren deed. We leven ons leven en dat gaat heel rustig. Eten als je honger hebt, wassen als je kleding op is, douchen als er een douche is, surfen als het waait, chillen als het niet waait, lunchen met rode wijn erbij. Het gekste is eigenlijk het gebrek aan moeten.

Deze levenswijze staat Gufi het allerbeste, hij is een natuurtalent. Slapen onder een boom, slapen onder een struik, slapen in een zelf gegraven kuil. En als ie eens niet slaapt dan kijkt ie dromerig voor zich uit, gaapt en gaat dan weer slapen. Pepa ligt het liefst in de volle zon. Hoe ze dat volhoudt weet ik niet.

Als we surfen liggen de honden op het strand. Pepa houdt m'n vlieger goed in de gaten en ik mag ook niet te ver op zee. Als Guf er genoeg van heeft gaat ie terug naar de camper om daar nog maar eens lekker te gaan slapen. De camper is z’n huis en z’n thuis en alles is goed zolang ie er zelf maar niet in hoeft.

Inmiddels zijn we in Tavira, Portugal terecht gekomen. Marokko is voorlopig van de baan vanwege de honden die wel Europa uit mogen, maar niet meer terug. Dat was wel even jammer, maar de trip naar dat surfparadijs houden we nog tegoed. De hoop is nu op Guincho gevestigd!

Tot slot en geheel onverwacht is me vandaag toch iets geks overkomen! Ik ben al een aantal keer deze dag langs een camper gelopen. De deur stond open en de mensen zaten binnen, heel de dag. De tv stond aan, heel de dag. Buiten scheen de zon, heel de dag. Ach dat is toch een wonderbaarlijk schouwspel!