Guincho; de reunie

Reizen is suf, surfen is tof!

Van de ene thermische windspot naar de volgende, wat een feest. Het strand Guincho voelt inmiddels als een tweede thuis en op weg naar Viana do Castelo hebben we een paar windloze dagen gebruikt om eens iets anders te bekijken dan de golven. Maar dat bleek niet te kloppen, want Nazaré is een volwaardige culturele toeristische trekpleister en de mensen komen daar om..de golf te bewonderen! Nu was de swell die dag wat aan de kleine kant, maar met wat verbeeldingskracht konden we de 30 meter hoge golf tegen de vuurtoren horen klappen.

Wildkamperen aan een strand met een douche is ronduit briljant en dat hebben we dus ook gedaan. De pracht van de natuur went maar niet. Op een nieuwe plek aangekomen blijf je toch even een moment stil om te beseffen waar je nu weer terecht bent gekomen. Wat een schoonheid en puurheid.

We hebben weliswaar ook genoten van Porto. Daar zou ik iets over kunnen vertellen, bijvoorbeeld over de kleine straatjes, de oude huizen, de verse vis van de barbecues langs de rivier in de middag, de vriendelijke mensen, de jongens die van de hoge brug of kade springen in het kanaal en dat soort dingen. Het was leuk, maar na een paar dagen ben je toch wel weer toe aan een goede surfsessie op het water om het leven te vieren.

Het surfen is waar het ons om te doen is en als dat dagenlang, wekenlang, een maand lang achter elkaar kan, dan zijn wij oppergelukkig. De golven bij Viana zijn weer van een ander kaliber dan we gewend zijn, lange lijnen, spiegelglad en steile golven die je lijken te willen opeten. Een hoop andere surfers, dat wel. Maar je kan ze moeilijk kwalijk dat ze ook van deze hemelse plekken willen genieten. De sfeer is goed onder de surfers en het vakantieseizoen is duidelijk begonnen. Reizen is eigenlijk niet suf hoor, maar surfen is gewoon zó TOF!

Na een paar heerlijke surfdagen in Viana do Castelo zagen we een goede windvoorspelling in Galicia, Spanje. Samen met Jules (die een weekje op bezoek was) zijn we de wind gevolgd en hebben we ook daar weer genoten van de zee. We komen veel professionele kitesurfers tegen en dat betekent dat je op de juiste plek zit. Nadat de wind over was zijn we nogmaals naar Porto gegaan om Jules weer af te zetten en de week af te sluiten. Jules heeft bewezen dat je ook met een tentje prima kan wildkamperen op prachtige plekken. Inmiddels begon bij ons de heimwee naar Guincho toch wel ernstige vormen aan te nemen..

Dus dit verhaal is geschreven vanuit de camping van Guincho. Een warm onthaal op het strand van de lokale surfmannen bevestigde des te meer dat Guincho gewoon een tweede thuis is voor ons. Inmiddels hebben we alweer 3 vette surfdagen achter de rug waarvan gisteren de meest extreme dag was. Grensverleggend. Het kaf van het koren scheidende dag zal ik maar zeggen. Of separating the boys from the men, wat in mijn geval een ongepaste uitdrukking is.

Vlagen van 45+ knopen, overlevingsmodus aan. Daar sta je dan met je strapless surfboard, lekker veel bewegingsvrijheid voor je voeten, toch? De zee verandert in een kokende massa klaar om je op te slokken. De vlagen zijn haast ondragelijk, je probeert een gevoel van controle te behouden, maar controle is erg relatief in deze omstandigheden. Tijdens het uitvaren verandert elke golf in een steile schans om je te lanceren naar andere sferen. Weg uit de atmosfeer, door naar de stratosfeer en daarna nooit meer gezien. Dat soort taferelen. En als je bij het terugvaren op een golf zit, die groter en groter wordt, en je haalt het in je hoofd om toch een turn in te zetten dan ga je met zo’n rotvaart naar beneden dat je zoekt naar de handrem. Maar die is er niet. Wanneer je dan van het water komt en vrijwel direct tot pijn aan toe gezandstraald wordt en iemand aan je vraagt 'was het lekker?' dan moet je toch wel even nadenken. 'Nee, lekker is het juiste woord niet. Maar ik leef nog!' En daarmee is het gezegd. Lang leve Guincho.