Eind in zicht

Vandaag de hele dag rondgedwaald zonder camper, met honden. De camper stond bij de garage dus we hadden slechts onze benen en een knapzak. Meer zwerver dan dat wordt het niet.

Het was een lange dag buiten. Koud maar met veel zon. Bij de avondval werd het toch wel echt fris en gelukkig mogen de honden nergens naar binnen, dus lekker opwarmen met een drankje erbij zat er niet in.

Om 18.30 zijn de monteurs nog bezig buiten de remmen weer te monteren. Een flinke regenbui gevolgd door een hagelbui. Zoals de reis begon met hagel in Engeland, zo eindigt het in Portugal ook gewoon met hagel. Maar nog niet helemaal. Want tijdens het vervangen van de remschijven brak er een remslang. Vannacht slapen we gezellig achter het gesloten hek van het terrein van de garage. Morgen weer lekker struinen terwijl de mannen opzoek gaan naar het onderdeel remleiding. Ach ja, zo is het leven. Soms breekt er een remleiding. En er zijn ergere plekken waar je kunt overnachten. Een kerkhof ofzo.

Voor zij die niet op de hoogte zijn van het allerlaatste nieuws, we komen binnenkort naar ‘huis’. Nu is het net een huis dat we niet hebben, maar dat geeft niet. De camper is een fantastisch thuis geweest de afgelopen 8 maanden. Soms hebben we gescholden, maar meestal niet. Als je voor de 234 e maal je hoofd stoot bijvoorbeeld. Dan wordt er gevloekt. Of als het regent en iedereen ligt binnen als een soort vloerkleed de complete ruimte te confisqueren alsof het niks is. Dan wordt er gezucht.

Maar als de zon z’n warmte geeft. Als de wereld je achtertuin is. Als de zee buldert op de achtergrond. Als de warme bries fluistert. Of de keiharde wind schreeuwt. Dan wordt er ook gezucht. Van puur geluk.

Portugal is een prachtig land, de zee, de bergen, de heerlijke lucht, de temperaturen. Maar het is ook het land waarbij geldt: Afspraak is géén afspraak. Zowel op zakelijk als privé gebied geldt deze regel. Of is het een levensstijl. Goed om te weten, maar wij zijn het nog niet gewend en trappen er keer op keer in, afspraak was toch afspraak? Tot twee keer toe is ons beloofde en afgesproken huurhuis niet doorgegaan. Op de meest lullige wijze ook. Het zou vooral om overwinteren gaan, omdat we er al achter zijn dat de lonen dusdanig laag liggen dat je je wel twee keer afvraagt of je nou echt zó graag hier wilt zijn.

Het is nu dan aan z’n einde aan het raken. Het hele ‘niks’ doen. We hebben lieve en goede mensen ontmoet. Het voelt hier als thuis, deels. We gaan Guincho verlaten, maar we weten het te vinden als het nodig is. Wij zullen niet verrast zijn als we hier ooit komen te wonen. Maar niet nu.

We kijken er zeer naar uit om ons weer te omgeven met de Hollandse directheid, tot kwetsends aan toe. Fantastisch. Weten waar je aan toe bent. En dat de goede economische omgeving vol mogelijkheden gepaard gaat met kou en regen, dat is dan maar zo.

Dus de komende tijd zullen we ons richten op huisvesting, geld verdienen en ontplooiing op allerlei fronten die weinig aan bod zijn gekomen tijdens onze simpele zielen surf bestaan van de afgelopen maanden.

Eigenlijk breekt nu het deel aan van de reis waar we het meest tegen op hebben gezien. Het dakloos zijn in eigen land. En dat dan ook nog eens in december. Onze timing is niet de beste, maar we zijn er aan toe. Mentaal. Dus tot snel!